Μάρτιος

 

Ο Μάρτης, πρώτος μήνας της Άνοιξης, έχει συνδεθεί συνειρμικά με την Επανάσταση, την αλλαγή και την αναγέννηση. Της φύσης, της πατρίδας, της κάθε νόρμας και κατεστημένου.

Είναι άραγε τυχαίο ότι ο μήνας αυτός επιλέχτηκε για την υπενθύμιση απέναντι στη σχολική βία; Στο σχολείο μας παίχτηκε μια ταινία μικρού μήκους γύρω από αυτό το θέμα και τα παιδιά αντέδρασαν με αφοπλιστική αμεσότητα φτιάχνοντας ταμπλό εναντίον της βίας και θέτοντας σοβαρά ερωτήματα που κάνουν εμάς τους μεγάλους τουλάχιστον να προβληματιστούμε. Γιατί τα τραύματα της παιδικής ψυχής δύσκολα μπορούν να επουλωθούν και τα σημάδια τους εξακολουθούν να ταλαιπωρούν εφήβους και ενήλικες. Καθήκον των δασκάλων και των γονέων  είναι πρώτα από όλα να προστατέψουν αυτές τις παιδικές ψυχές.

Τα μαθησιακά προβλήματα, οι βαθμοί και οι επιδόσεις δεν είναι σημαντικά σε ένα σχολικό περιβάλλον. Σημαντικό είναι η προστασία που πρέπει να παρέχουμε σε αυτά τα παιδιά, καθώς η αδιαφορία ή η χαλαρότητα απέναντι σε αυτά τα ζητήματα  δυστυχώς τα διογκώνουν.

Η προσπάθεια απαιτείται να είναι συλλογική και η συμπαράσταση σε κάθε βήμα των παιδιών απαραίτητη. Ο σχολικός εκφοβισμός δημιουργεί φοβισμένους ενήλικες και η ιστορία έχει δείξει πως μόνο οι τολμηροί και οι γενναίοι μπορούν να προχωρήσουν στην κοινωνία και να διεκδικήσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους.Και όταν λέμε γενναίοι δεν εννοούμε τους νταήδες καθώς ο αντρισμός δεν αποδεικνύεται μ’αυτό τον τρόπο.

Τι θα ήταν ο Κολοκοτρώνης, ο Ανδρούτσος ή η Μπουμπουλίνα αν είχαν υποστεί σχολική βία; Όχι αυτοί που ξέρουμε. Προστασία λοιπόν στα παιδιά και διάλογος. Τελειώνοντας ας θυμηθούμε τους στίχους του Σεφέρη «Λίγο ακόμη, ας σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» (ΜΠΟΡΟΥΜΕ).